Het was 22 november 2017.
Onze dochter lag al op bed, Adrie was naar een vergadering en ik had voor het eerst sinds tijden eens geen zin om achter m’n laptop te duiken.
Ik besloot om tv te gaan kijken, iets wat ik zelden alleen doe.
Ik zapte wat en kwam terecht op 2DOC. De documentaire over Alicia zou zo beginnen. Ik besloot om even te blijven kijken, wie weet was het interessant.
Het begon en ging over een meisje, die niet meer thuis kon wonen en in een instelling verbleef. Wat leek ze op de een of andere manier veel op ons meisje.
Ik was op de helft toen Adrie ineens binnen kwam.
Jij bent vroeg, zei ik. Ja, de vergadering ging niet door, zei hij.
Snel pakte ik de afstandsbediening, zocht de documentaire op in de gids en drukte op het groene knopje om de uitzending opnieuw te starten.
Dit moet je zien, zei ik.
Adrie ging zitten en zei na een paar minuten dat hij haar zo veel op onze dochter vond lijken.
We stroomden vol compassie. Nu waren we er écht uit. Dit gaan we doen. Zorgen voor een ‘Alicia’.
In januari 2018 zijn we gestart met het traject om pleegouders te worden.
Bekijk de uitzending hier online.